Dieta IF, czyli intermittent fasting (z ang. okresowy post), polega na skróceniu czasu w ciągu dnia, podczas którego do organizmu dostarczane są kalorie. Odżywiając się zgodnie z modelem IF najczęściej pierwszy posiłek dnia spożywany jest na około 14 – 16 godzin po ostatnim posiłku z dnia poprzedniego. W przypadku osób przechodzących na IF i spożywających dotychczas 5 – 6 posiłków ciągu dnia z 8 – 10 godzinową przerwą nocną poleca się, aby zacząć od około 12 h postu i w miarę potrzeb stopniowo go wydłużać.

Niektóre osoby tolerują funkcjonowanie z pustym żołądkiem na tyle dobrze, że wydłużają post nawet do 18 – 20 h. Dieta ta zyskuje coraz większą popularność zarówno u osób dążących do redukcji masy ciała, czy poprawy niektórych parametrów zdrowotnych, ale również u osób, którym tak jest po prostu łatwiej trzymać się diety. Coraz większe jest również zainteresowanie naukowców wpływem okresowych postów na zdrowie. Istnieją liczne przesłanki wskazujące na pozytywny potencjał diety IF w kontekście m.in. prewencji cukrzycy typu 2, czy otyłości.

Długość przebywania na diecie IF zależy w dużym stopniu od tego, jak organizm zaadaptował się do tego modelu żywienia, a także czy jest on zgodny z prowadzonym stylem życia i go nie utrudnia. Z reguły im dłużej stosuje się dietę IF, tym łatwiej jest funkcjonować na co dzień, jednak u niektórych osób bywa odwrotnie. Po pewnym czasie uczucie głodu w okresie postu może ulec wzmożeniu i istnieje ryzyko przejadania swojego zapotrzebowania kalorycznego w tzw. oknie żywieniowym poprzez podświadome sięganie po coraz większe porcje. Warunkiem niezbędnym do uniknięcia tego jest odpowiednia kompozycja jadłospisów oraz kontrola nad łaknieniem.

Dla osób pracujących umysłowo i rekreacyjnie uprawiających sport może to być bardzo wygodne rozwiązanie na stałe, natomiast w przypadku osób pracujących fizycznie, a także sportowców wyczynowych może ono sprawdzić się już nieco gorzej. U nich ryzyko wystąpienia uczucia zmęczenia, czy wzmożenia apetytu oraz ograniczenia regeneracji może być nieco wyższe.

Przy wysokim poziomie aktywności fizycznej i dużym zapotrzebowaniu energetycznym dieta IF może stanowić kilkutygodniowy odpoczynek dla układu pokarmowego pomiędzy okresami o największej intensywności treningów i dużej podaży pokarmów. W perspektywie krótkoterminowej (również na przestrzeni kilku tygodni) dobrze może się sprawdzić u osób przejadających się i ze stanem przedcukrzycowym. Może pomóc im doprowadzić poziomy insuliny i glukozy do normy oraz zapanować nad podjadaniem.

Dieta IF wymaga nieco wyrzeczeń, przez co nie jest dla każdego. Podejście do niej wymaga świadomości stanu zdrowia, a także świadomości tolerancji tego typu stresu przez swój organizm. Wymaga również pewnej wiedzy żywieniowej, aby na skutek skróconego okna żywieniowego nie być przejedzonym po posiłkach oraz głodnym w czasie postu. Diety IF prowadzonej na własną rękę powinny unikać osoby z cukrzycą i nieuregulowaną glikemią, osoby z chorobami żołądka, czy wątroby, trzustki oraz nerek, a także osoby osłabione i / lub niedożywione.

Podczas postu na diecie IF zaleca się unikać płynów, które mogą dostarczyć do organizmu kalorie, a także takich, które mogą stymulować wydzielanie kwasu żołądkowego. Optymalnym wyborem jest picie wody aż do pierwszego posiłku. Do płynów, które mogą dostarczyć kalorie do organizmu zalicza się soki owocowe i warzywne, czy napary z dodatkiem mleka, śmietanki, czy napoju roślinnego lub miodu. Drażniąco natomiast działać mogą m.in. woda z cytryną i / lub miętą, napary ziołowe, czy napoje gazowane typu „light”.

Przed rozpoczęciem diety intermittent fasting, podobnie jak większości diet, powinno wykonać się podstawowe badania laboratoryjne, w tym morfologię krwi, poziom glukozy i insuliny, ferrytyny (białka wiążącego żelazo), czy witaminy D. Zaburzona glikemia wykraczająca nieco ponad normy może być sygnałem do konsultacji lekarskiej i ewentualnego wypróbowania diety IF. Zbyt niskie poziomy glukozy, czy hemoglobiny oraz ferrytyny i witaminy D mogą stanowić przesłankę do rozmowy z lekarzem, oraz przeciwwskazanie, gdyż dla optymalizacji wchłaniania niektórych substancji odżywczych zaleca się regularną ich podaż w ciągu dnia oraz unikanie niektórych połączeń produktów spożywczych (bardziej prawdopodobnych przy 2 – 3 posiłkach, niż 4 – 5).