Dieta ketogeniczna jest jedną z najbardziej bogatych w tłuszcze i ubogich w węglowodany diet stosowanych przez ludzi. O jej wyjątkowości na tle innych diet świadczy to, że „odcina” się przez nią główny substrat energetyczny dla komórek organizmu, czyli glukozę, a w ich miejsce włącza się substrat alternatywny, czyli ciała ketonowe.

Koncepcja diety ketogenicznej powstała w latach 20. XX wieku i pierwotnie ukierunkowana była na łagodzenie ataków epilepsji. Obecnie coraz większą popularność zdobywa w kontekście diet ukierunkowanych na redukcję masy ciała, czy łagodzenie zaburzeń metabolicznych. W odpowiednich warunkach (czyli takich, które zapewni Ci nasza opieka dietetyczna) może służyć optymalizacji stanu zdrowia.

Dietę ketogeniczną, w zależności od celu jej stosowania, spożywać można przez kilka miesięcy lub nawet całe życie. Krótkotrwałe przejście na dietę ketogeniczną najczęściej ma miejsce w przypadku, kiedy celem jest redukcja masy ciała oraz poprawa funkcjonowania niektórych obszarów fizjologii organizmu. Pamiętać jednak należy, że adaptacja do tej diety może trwać nawet kilka tygodni. Na dłużej wprowadza się ją głównie w przypadku epilepsji lub u osób, którym po prostu łatwiej jest utrzymać dietę przy mocno zredukowanej ilości węglowodanów.

W ujęciu krótkoterminowym (na przestrzeni pierwszych dni i tygodni) pojawić się mogą nudności, bóle głowy, uczucie zmęczenia, czy bezsenność. Zespół tychże objawów często nazywany jest „keto flu”, czyli „grypa ketogeniczna” i można go złagodzić, regulując podaż elektrolitów, a także ograniczając czasowo poziom aktywności fizycznej i umysłowej. Skutki uboczne długoterminowe nie są tak dobrze poznane. Większość danych na ten temat dotyczy okresów stosowania nie dłuższych niż 2 lata.

W przypadku samodzielnego złego doboru produktów i nieodpowiedniej higieny stylu życia dojść może m.in. do stłuszczenia wątroby, kamieni nerkowych, a także niedoborów witamin i składników mineralnych. W przypadku naszego planu dietetycznego jest to wykluczone - przez cały okres trwania diety jesteś pod stałą opieką dietetyka, który zadba o to, by dieta ketogeniczna działała na Twoją korzyść :)

Diety, w których rezygnuje się z głównych źródeł węglowodanów, nie tylko wymagają modyfikacji listy produktów spożywczych w jadłospisach, ale również napojów. Dozwolone jest picie wody, kawy oraz herbaty (bez dodatków). Niekiedy dopuszcza się picie napojów słodzonych niskokalorycznymi zamiennikami cukru, jednak niepotrzebnie może to komplikować kontrolę nad pociągiem do charakterystycznej dla węglowodanów słodyczy. Unikać powinno się wszelkich kolorowych płynów słodzonych cukrem, ale również soków, czy napojów alkoholowych, a także mleka i napojów mlecznych.

Dieta ketogeniczna jest jedną z najtrudniejszych do utrzymania i komfortowego funkcjonowania na co dzień diet. Wymaga przeprowadzenia stopniowej adaptacji, co możliwe jest tylko przy dobrej znajomości swojego organizmu, lub przy kontroli specjalisty, którą otrzymasz wraz z planem diety ketogenicznej.

Osoby, które mają poważny problem z podjadaniem oraz te, które nie znają reakcji organizmu na obniżenie poziomu glukozy we krwi, najczęściej nie powinny samodzielnie sięgać po tę dietę. Nie poleca się jej również przy uprawianiu sportów wytrzymałościowych na wysokim poziomie. Do przeciwwskazań zaliczyć można również rozpoczęcie terapii cukrzycy oraz stosowanie insuliny, zapalenie trzustki, niewydolność wątroby, choroby serca i nerek, czy zaburzenia metabolizmu karnityny, hemoglobiny oraz licznych enzymów.

Przed rozpoczęciem diety ketogenicznej (podobnie jak każdej innej) powinno się wykonać pewne badania diagnostyczne, aby upewnić się, że organizm jest na to gotowy.

Jako że podczas tej diety drastycznie wzrasta poziom konsumpcji tłuszczy, wykonać należy badanie morfologii krwi, lipidogramu (cholesterol całkowity, HDL, LDL, trójglicerydy), prób wątrobowych (ALT, AST, GGTP, bilirubina), markerów stanów zapalnych trzustki (lipaza, amylaza) oraz stanu zapalnego w ogóle (CRP), a także poziomu glukozy, czy markerów zaburzeń nerkowych (kreatynina, mocznik).

Wartości wykraczające ponad normy powinny być sygnałem do konsultacji lekarskiej oraz dietetycznej. Do szerszego i bardziej precyzyjnego doboru badań oraz interpretacji wyników potrzebny jest dokładny wywiad zdrowotno-żywieniowy.