Strategie żywieniowe zakładające redukcję spożywanych węglowodanów cieszą się ponad 100-letnią tradycją. Już na początku swej popularności stosowane były głównie w celu utraty masy ciała oraz regulacji zaburzeń metabolicznych. Przy odpowiedniej konfiguracji jadłospisów i regularnym trybie życia z pewnością mogą być uznane za zdrowe.

Nie mają one jednak wyraźnie sformułowanej definicji z konkretnymi przedziałami dopuszczalnych ilości węglowodanów. Przyjęło się uważać, że podaż tego składnika odżywczego nieprzekraczająca 25% (lub około 130 g) dziennej podaży energii może być kwalifikowana do „niskiej”. Dolną granicą jest natomiast najczęściej przedział do 10% (lub około 50 g), gdyż do tego poziomu dietę zazwyczaj nazywa się już ketogeniczną.

Zalecana długość przebywania na diecie o obniżonej zawartości węglowodanów zależna jest od wielu czynników, między innymi od: celu, stylu życia, czy też stanu zdrowia, odżywienia i kompozycji sylwetki. Najczęściej diety te stosuje się aż do osiągnięcia zmiany nawyków żywieniowych i zaprzestania przejadania się oraz utraty masy ciała do normalnego poziomu. Często dieta ta jest na tyle przyjazna użytkownikowi, że zostaje z nim na całe życie. Jako że dieta węglowodanowa nie jest tak restrykcyjna, jak ketogeniczna, to też chwilowe skutki uboczne jej stosowania nie są tak wyraźne i nie powinny stanowić problemu w kontekście codziennego funkcjonowania, czy też zdrowia. Na początku pojawić się mogą zaburzenia poziomu energii w ciągu dnia, jednak z upływem czasu organizm najczęściej płynnie się do tego adaptuje.

Na diecie o niskim udziale węglowodanów zaleca się pić głównie wodę, kawę i herbatę. Sięgać można również po niektóre świeżo wyciskane soki z owoców i warzyw, jednak nie zawsze jest to „opłacalne” z punktu widzenia sytości i stabilizacji poziomu glukozy we krwi. Wyeliminować z diety powinno się wszelkie napoje słodzone cukrem, u niektórych osób zastąpić je można alternatywami z kategorii light lub zero.

Dieta niskowęglowodanowa może przynieść pewne korzyści zdrowotne, jednak nie jest ona uniwersalna i dobra dla wszystkich. Dieta ta nie zawsze będzie optymalna dla osób uprawiających sport i dążących do postępów wydolnościowych czy też sylwetkowych. Uzasadnia się to tym, że niska podaż węglowodanów zazwyczaj nie jest w stanie uzupełnić zasobów glikogenu w mięśniach tak skutecznie jak normalna dieta, a to niekiedy może wiązać się z pogorszeniem regeneracji powysiłkowej.

Zmieniając nawyki żywieniowe, zawsze warto wykonać pewne badania diagnostyczne dotyczące zdrowia i metabolizmu. Ma to na celu zarówno weryfikację tego, czy dana dieta będzie dobrym rozwiązaniem dla danej osoby, a także pomóc może w ocenie efektów po kilku tygodniach / miesiącach. Do polecanych badań zalicza się morfologię krwi, poziom cholesterolu całkowitego, HDL i LDL oraz trójglicerydów, poziom glukozy, poziomy enzymów wątrobowych, takich jak ALT, ASP, GGTP oraz związanej z tym narządem bilirubiny, poziomy enzymów trzustkowych, takich jak lipaza i amylaza, a także wskaźnik stanu zapalnego CRP, czy wskaźniki dotyczące nerek, takie jak kreatynina, czy mocznik.

Wszelkie odchylenia od normy mogą stanowić przeciwwskazanie do diety niskowęglowodanowej i powinny skonsultowane być ze specjalistami, którzy będą w stanie dobrać optymalną do stanu zdrowia dietę.