Zależnie od tego, czy chcemy przytyć, czy schudnąć, wprowadzamy odpowiednie poprawki i uzyskany wynik traktujemy jako punkt odniesienia podczas układania jadłospisu. W praktyce jednak czasami pojawiają się pewne problemy, okazać się bowiem może, że ustalone dzienne zapotrzebowanie na kalorie nie pokrywa się z potrzebami ustroju. Jadłospis ułożony na podstawie sumiennych obliczeń nie przynosi zamierzonego efektu lub wręcz powoduje efekt odwrotny. Dlaczego tak się dzieje?
Przede wszystkim należy zdać sobie sprawę, że indywidualne zapotrzebowanie kaloryczne liczone wg wzorów czy przy pomocy specjalnych kalkulatorów nie stanowi precyzyjnej informacji na temat naszych potrzeb. Zwłaszcza obliczenie dziennego wydatku energetycznego związanego z aktywnością dzienną, wysiłkiem fizycznym i intelektualnym, czasem poświęconym na sen – gdy jest sprowadzane do tzw. „współczynnika aktywności” może dać wynik niekoniecznie miarodajny.
Podobnie też kaloryczność poszczególnych pokarmów zawarta w rozmaitych tabelach stanowi wartość mocno orientacyjną i w pewnym zakresie – nieprecyzyjną. Zwłaszcza w przypadku produktów nieprzetworzonych, naturalnego pochodzenia takich jak owoce i warzywa, wahania mogą oscylować w granicach 20–30%, zależnie od odmiany, pochodzenia, okresu zbioru i sposobu przechowywania.
Podobnie przetwory mięsne i nabiał oraz produkty mrożone mogą mieć zgoła inną kaloryczność niż sugerują tabele. Wynika to zastosowanych metod produkcyjnych, użytych surowców i dodatków (np. związków wiążących wodę). Również odmierzanie konkretnej ilości pokarmów jest dość trudne i obarczone błędem, zwłaszcza jeśli zdarza się nam „nie dojadać”, zostawiając resztki jedzenia na talerzu (wiele osób zupełnie pomija ten aspekt).
Dokonywanie przełożeń i zestawianie nie do końca precyzyjnych wyników dotyczących zapotrzebowania energetycznego oraz kaloryczności ułożonej diety z oczywistych przyczyn nie powinno być więc traktowane zbyt „dosłownie”. Nie oznacza to jednak, że otrzymane wartości nie mają dla nas żadnego znaczenia. Kluczem jest po prostu przyłożenie odpowiedniej miary i zachowanie pewnego dystansu.
Wzory, obliczenia i wartości zawarte w tabelach kalorycznych dają nam pewien punkt odniesienia, co jest przy układaniu diety pomocne, więc warto się nimi posługiwać, jednak nie należy ich traktować jako rozstrzygające. Jeśli licząc zapotrzebowanie kaloryczne otrzymujemy wynik 2765,4 kcal, to najprawdopodobniej potrzeby naszego organizmu oscylują w przedziale 2700 – 2800 kcal na dobę. Analogicznie też, jeżeli komponując dietę wychodzi wg obliczeń wychodzi nam wynik 3248,1 kcal, oznacza to najczęściej, że jadłospis dostarcza około 3200 – 3300 kcal.
Podsumowując: obliczanie zapotrzebowania kalorycznego przy pomocy wzorów czy specjalnych aplikacji może być bardzo pomocne przy układaniu diety, pod warunkiem – że wyników nie będziemy traktować jak wyroczni i przyjmiemy, że stanowią one jedynie wartości orientacyjne.
