Inulina odkryta została na początku XIX wieku przez Valentine Rose, który wyizolował ją podczas obróbki termicznej korzeni omanu. Początkowo nazwana została alantyną, dopiero po kilkunastu latach pojawiła się i przyjęła nowa nazwa – inulina. Od czasu jej odkrycia do momentu rozpoczęcia jej produkcji na skalę przemysłową minęło ponad 120 lat.
Inulina jest związkiem zaliczanym do fruktanów — niskocząsteczkowych, zazwyczaj mocno rozgałęzionych polimerów D-fruktozy pochodzenia roślinnego lub ewentualnie mikrobiologicznego. Występują w bulwach, kłączach oraz dolnych częściach łodyg wielu roślin. Rzadziej znaleźć można je również w owocach (głównie w niedojrzałych), a jeszcze rzadziej także w liściach (przykładem jest cebula). Fruktany produkować też mogą niektóre drobnoustroje, dzieje się to przy odpowiedniej dostępności sacharozy.
Fruktany są obecne w tkankach ponad 36000 gatunków roślin. Najbardziej zasobne w inulinę są rzadko jadane u nas bulwy topinamburu, korzenie cykorii, korzenie mniszka pospolitego, korzenie łopianu większego, cebulki czosnku, oraz także cebula, por, żyto. Pewne ilości tego polisacharydu zawierają także banany. Na skalę przemysłowo do ekstrakcji inuliny wykorzystuje się jednak głównie cykorię i topinambur.
Inulinie klasyfikowana jest jako błonnik i przypisuje się właściwości prebiotyczne. Nasze enzymy trawienne nie rozkładają tego polisacharydu, czynią to natomiast przyjazne nam bakterie. W jelicie grubym inulina ulega fermentacji, przyczyniając się do szybszego namnażania pałeczek kwasu mlekowego.
Niesie to za sobą następujące korzyści:
Do tej pory przeprowadzono sporo badań z zastosowaniem inuliny, które oceniały jej wpływ na stan mikroflory jelitowej i kondycję przewodu pokarmowego. W eksperymentach naukowych zaobserwowano, że podawanie tego polisacharydu w dawce 5 i 10 g dziennie powoduje znaczny wzrost ilości bifidobakterii w okrężnicy. Dawki nieprzekraczające 2,5 g na dobę nie wykazywały takiego działania. Okazuje się, że nie tylko dawka inuliny ma znaczenie, ale także wyjściowa ilość poszczególnych bakterii w przewodzie pokarmowym. Co ciekawe, wbrew sugestiom producentów suplementów diety i żywności funkcjonalnej, istnieją dowody na to, że dodatek inuliny nie wzmacnia działania probiotyków. Sama suplementacja preparatami zawierającymi bifidobakterie powoduje porównywalny wzrost ich ilości w jelitach co przyjmowanie preparatu probiotycznego uzupełnionego w inulinę.
Interesującą rolę odegrała inulina w eksperymentach weryfikujących wpływ probiotyków i prebiotyków hamowaniu rozwoju nowotworów jelita grubego. Okazało się, że bifidobakterie (których namnażanie stymuluje inulina), wykazują aktywność przeciwkancerogenną i antymutagenną. Związane jest to z produkcją związków z grupy średniołańcuchowych kwasów tłuszczowych takich jak kwas masłowy. Modyfikacje stanu mikroflory powiązane ze wzrostem ilości bifidobakterii, przy jednoczesnym utrzymaniu małej liczebności Escherichia coli i Clostridium hamuje powstawanie nieprawidłowo działających komórek. Co więcej, bakterie kwasu mlekowego produkują kwas octowy hamujący rozwój bakterii gnilnych.
Istnieją jeszcze dowody w postaci badań naukowych, które wskazują, że zwiększone spożycie inuliny może być pomocne w zmniejszaniu ryzyka rozwoju cukrzycy i poprawy jej „prowadzenia”. Już w 1984 roku, w eksperymencie, w którym autorzy podawali osiemnastu osobom chorym na cukrzycę po 8 g FOS/dobę przez 14 dni odnotowano wyraźny spadek poziomu glukozy we krwi. Wpływ na glikemię to jednak nie wszystko. Przeciwcukrzycowe działanie inuliny może być też powiązane z pozytywnym oddziaływaniem tego związku na wchłanianie magnezu. Niedobory magnezu prowadzą do upośledzenia wrażliwości insulinowej. Inulina zwiększa pobór tego pierwiastka z diety.
Na podstawie przedstawionych powyżej danych należy stwierdzić, że inulina oraz zawierające ją pokarmy stanowią pożądany składnik zdrowej diety. Faktycznie, może tak być w istocie, ale nie wszyscy na zwiększeniu jej spożycia skorzystają. Związek ten może być źródłem problemów w przypadku osób borykających się z zaburzeniami takimi jak zespół jelita drażliwego oraz przerost bakteryjny jelita cienkiego. W przypadku tych przypadłości obecność fruktanów w diecie bywa często przyczyną pogłębienia problemu i przyczynia się do nasilenia nieprzyjemnych symptomów takich jak wzdęcia, gazy, biegunki. Tolerancja inuliny i innych fruktanów ma charakter wysoce indywidualny – warto o tym pamiętać.
Inulina jest polisacharydem posiadającym szereg ciekawych właściwości związanych głównie z korzystnym wpływem na stan mikroflory jelitowej. Istnieją dowody, że jej obecność w diecie korzystnie wpływa na proces namnażania drobnoustrojów będących sprzymierzeńcami naszego zdrowia. W niektórych przypadkach insulina może stanowić źródło problemów. Ostrożność względem niej powinny zachować osoby borykające się z czynnościowymi zaburzeniami pracy przewodu pokarmowego, a w szczególności wszyscy, którzy doświadczają uciążliwości objawów związanych z zespołem jelita drażliwego i zespołem rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego.
Treści prezentowane na naszej stronie mają charakter edukacyjny i informacyjny. Dokładamy wszelkich starań, aby były one merytorycznie poprawne. Pamiętaj jednak, że nie zastąpią one indywidualnej konsultacji ze specjalistą, która jest dostosowana do Twojej konkretnej sytuacji.
Białko to jeden z kluczowych makroskładników, który odgrywa istotną rolę w procesie odchudzania. W ostatnich...
Płatki owsiane to jeden z najpopularniejszych produktów śniadaniowych, jednak nie każdy może lub chce...
Guma guar to produkt, który zyskał ogromną popularność wśród osób dbających o zdrowie i sylwetkę. Ten...
