Większość z nas, poproszona o wymienienie chorób psychicznych z grupy zaburzeń odżywiania, bez namysłu wypowie nazwy anoreksja oraz bulimia. Obok nich znajduje się mało znana, lecz równie niebezpieczna i wyniszczająca organizm dolegliwość: tzw. łaknienie spaczone, czyli syndrom pica... Charakteryzuje się ona spożywaniem substancji, które z założenia są „niejadalne”, np.: piasku, szkła, ziemi, farby, tynku, papieru, mydła, surowych ziemniaków, kamieni, wymiocin, kurzu, czy też włosów.
Syndrom pica – krótka charakterystyka
Pierwotnie syndromem pica określano nietypowe nawyki i zachcianki żywieniowe kobiet w ciąży. Słowo „pica” to łacińska nazwa sroki, czyli ptaka, który uważany jest za mało wybrednego, wszystkożernego.
Łaknienie spaczone najczęściej występuje u niemowląt i małych dzieci. Osoby dorosłe są rzadko dotknięte tym problemem, a jeśli już, to zdecydowanie częściej zdiagnozowany jest on u kobiet niż mężczyzn.
Przyczyny i objawy
Niezmiernie trudne jest określenie konkretnej przyczyny/przyczyn tego zaburzenia. Naukowcy wymieniają kilka czynników, mogących mieć wpływa na występowanie tej choroby, m.in.: choroby o podłożu psychicznym, niedożywienie, diety, znaczne niedobory substancji odżywczych, czynniki kulturowe, zaburzenia rozwojowe, a także ciąża. W przypadku dzieci takie zachowanie może być wynikiem bardzo niskich bodźców rozwojowych i nudy oraz reakcją na stres.
Podstawowym objawem łaknienia spaczonego jest konsumowanie rzeczy, które nie są przeznaczone do jedzenia. Niektóre z osób dotkniętych tym zaburzeniem ukrywają się i próbują utrzymać je w tajemnicy, inne zaś demonstracyjnie się z nim obnoszą lub też traktują to bardzo naturalnie, jak normalne pożywienie.
Na podstawie bardzo szczegółowo przeprowadzonego wywiadu lekarskiego – dokładna analiza diety, wyniki badań, test stanu fizycznego i psychicznego – zostaje dokonana diagnoza syndromu pica. Może jej dokonać lekarz ogólny, psychiatra, pediatra, psycholog czy też psychoterapeuta.
Nie ma jednej strategii leczenia, dostosowane jest ono indywidualnie do problemu (przyczyn i objawów zaburzeń) konkretnej osoby.
Dbaj o zdrowie, rozwój i dietę
Z racji tego, że jest to schorzenie niezmiernie rzadkie, a jego podłoże może stanowić szereg bardzo różnych czynników, nie ma możliwości podejmowania działań prewencyjnych. Ważne jest wpajanie prawidłowych nawyków żywieniowych dzieciom, zapewnienie im odpowiednich bodźców rozwojowych, a jeżeli występuje u nich niepełnosprawność intelektualna, to konieczna jest dbałość o rozwój i kształcenie specjalne.
Osoby dorosłe powinny troszczyć się o swoje zdrowie zarówno fizyczne, jak i psychiczne, a w przypadku podejrzenia lub też zdiagnozowania problemów, korzystać z fachowej pomocy specjalisty. Niezmiernie istotną rolę odgrywa bogata w składniki odżywcze, zbilansowana dieta, a niedobory składników należy niwelować suplementami – oczywiście po uprzednim skonsultowaniu się z lekarzem.
Treści prezentowane na naszej stronie mają charakter edukacyjny i informacyjny. Dokładamy wszelkich starań, aby były one merytorycznie poprawne. Pamiętaj jednak, że nie zastąpią one indywidualnej konsultacji ze specjalistą, która jest dostosowana do Twojej konkretnej sytuacji.