Nandrolone: kinetyka, przyrosty – czyli „deka” w praktyce

W swoim czasie na stosowaniu „deki” wpadł znakomity wojownik Paweł Nastula. Zresztą, stosował nie tylko nandrolone ale także pseudoefedrynę, efedrynę oraz phenylpropanoalminę. Przyjęto wysłużoną linię obrony i tradycyjnie winę zrzucono na „skażone sterydami i prohormonami suplementy diety i odżywki z USA” (w tym przypadku ULTIMATE NUTRITION) [1] Jest to bardzo często używana argumentacja. Zresztą afera została rozdmuchana, gdyż w PRIDE FC nikt nie zwracał uwagi na stosowanie dopingu przez zawodników. W UFC wpadkę z nandrolonem zaliczył Sean Sherk.  W ten sam sposób bronił się mistrz olimpijski z Barcelony, Dieter Baumann, u którego w listopadzie 1999 roku stwierdzono metabolity nandrolonu. Po badaniach poinformowano, że możliwym źródłem zabronionego steroidu była pasta do zębów. Zidentyfikowano w niej m.in. norandrostendion [2] „Warto przytoczyć tu dane związane z wykrywaniem w Polsce dopingu nandrolonem. Za sprawą tej substancji laboratoria antydopingowe zajęły się problemem zanieczyszczenia odżywek substancjami dopingującymi, gdy okazało się, że na przełomie XX i XXI w wielu krajach odnotowano znaczny wzrost przypadków wykrycia metabolitów nandrolonu (19-norandrosteronu i 19-noretiocholanolonu) w próbkach moczu sportowców (25-27). W Polsce, w pierwszych latach XXI wieku, odsetek próbek, w których stężenie głównego metabolitu nandrolonu (19-norandrosteronu) przekraczało dopuszczalny w sporcie poziom był najwyższy w historii badań antydopingowych w naszym kraju. Badania te są regularnie prowadzone od 1987 roku. Ten nagły wzrost pozytywnych wyników był wiązany, podobnie jak w wielu innych krajach, m.in. z zanieczyszczeniami odżywek” [3]

19-nortestosteron pojawił się na rynku w USA już w roku 1962 (pierwszy raz opisany w roku 1960) [4]. Dla porównania pierwsze odmiany testosteronu zaczęto używać w sporcie dopiero na początku lat 50 XX wieku (radzieccy ciężarowcy). Metanabol pojawił się dopiero w połowie lat 50. Deca durabolin – nie jest nazwą substancji, ale handlową nazwą produktu firmy Organon, Grecja. Jest to w istocie długi ester nandrolonu.

Nandrolone występuje w postaci estrów:

• średnich nandrolone phenylpropionate (NPP),
• długich (decanoate, laureat, cypionate);
• rzadko spotykane były także wersje o kinetyce dłużej niż decanoate np. nandrolone hexyloxyphenylpropionate.

Pod koniec lat 80 XX wieku nandrolone był drugim najczęściej nadużywanym sterydem anaboliczno-androgennym, przez wyczynowych kulturystów [5]. W zestawieniu bezsprzecznie króluje Dianabol (metandienone, metanabol).

Farmakokinetyka nandrolonu: średniego (NPP) i długiego (decanoate)

Nandrolone występuje w wielu wersjach, różniących się kinetyką.  Nandrolone decanoate – jest to ester nandrolonu o okresie pół-trwania aż 15 dni. Ale uwaga, wbrew obiegowym opiniom wcale nie znaczy to, że substancja jest bardzo powoli uwalniana. Maksymalny i gwałtowny skok poziomu nandrolonu pojawia się już w 24-48 h po iniekcji domięśniowej długiego estru (nandrolone decanoate). Następnie poziom stopniowo opada, aż do 14-16 dnia.  Nie można przyjmować liniowych wzorów, gdyż z reguły kinetyka np. nandrolonu w pierwszym tygodniu po iniekcji różni się od późniejszego okresu (początkowa, większa szybkość wchłaniania i eliminacji). Dodatkowo stwierdzono, iż ma znaczenie stężenie oraz miejsce iniekcji danego środka.

W badaniach z 1997 [6] roku wykazano, iż różne estry nandrolonu zachowują się inaczej w zależności od stężenie substancji w oleju oraz miejsca iniekcji.

Zbadano:

• średni ester nandrolonu, 4 mL, 100 mg (NPP, nandrolone phenylpropionate); iniekcja w bark,
• długi ester nandrolonu 4 mL, 100 mg (nandrolone decanoate); iniekcja w pośladek,
• długi ester nandrolonu 1 mL, 100 mg (nandrolone decanoate); iniekcja w pośladek,
• długi ester nandrolonu 1 mL, 100 mg (nandrolone decanoate); iniekcja w bark.

Przykładowo – średni ester nandrolonu (nandrolone phenylpropionate) spowodował zwyżkę w plazmie krwi po jednym dniu po iniekcji (stężenie 100 mg w 4 ml). Maksymalny poziom substancji w osoczu krwi to 30.8 +/- 5.8 nM. Pomiędzy 4, a 5 dniem ilość substancji w plazmie zaczęła gwałtownie spadać, a około 10 dnia osiągnęła poziom wyjściowy. Jest to zgodne z powszechnie przyjętym okresem półtrwania dla  phenylpropionatu czyli 4.5 dnia. To znaczy, że po 4-5 dniach stężenie leku w osoczu maleje o połowę. Szczytowy poziom substancji utrzymuje się tylko przez około 48 godzin.

Długi ester (decanoate) – 100 mg uzyskał wyraźny wzrost stężenia w osoczu po 24 h od iniekcji, ale poziom substancji aktywnej w plazmie był stabilny (i najwyższy) do 4-5 dnia. Szczyt stężenia nandrolonu w osoczu krwi przypadł na 4 dzień po iniekcji. Działo się tak niezależnie od miejsca iniekcji (barki, pośladki) oraz stężenia. Jednak najlepsze parametry wykazano przy iniekcji w pośladek, stężenie: 100 mg w 1 ml [3] Przy tym okazało się, że biodostępność przy iniekcji w pośladek była najwyższa, dla długiego nandrolonu w stężeniu 100 mg 1 ml (73%). Gorsze parametry wykazały mniejsze stężenia nandrolonu (100 mg / 4 ml) przy iniekcji w pośladek oraz wysoko stężony nandrolon (100 mg / 1 ml) przy iniekcji w bark.  Pozostałe estry i stężenia miały biodostępność w granicach 53-56%.

Jak nandrolone działa na przyrost masy mięśniowej?

W badaniach z 2004 [7] roku metodą podwójnie ślepej próby 16 doświadczonych kulturystów w wieku 19-44 lata otrzymało 200 mg nandrolonu decanoate tygodniowo lub placebo przez 8 tygodni. Zbadano skład ciała metodą DXA (DEXA; absorpcjometria promieniowania rentgenowskiego).  

W ciągu 8 tygodni:

• masa ciała zwiększyła się o 2.2 kg,
• beztłuszczowa masa ciała o 2,6 kg (mięśnie)
• całkowita woda w ciele wzrosła o 1,4 kg,
• nie stwierdzono zmian w ilości tkanki tłuszczowej, nawodnieniu tkanki mięśniowej, masie i gęstości kości,

Jak widać jest to znakomity wynik, średnio aż 1.3 kg mięśni w ciągu 4 tygodni. W normalnych warunkach, u początkujących przyrost szacuje się na około 500-800 g mięśni miesięcznie.

W kolejnym badaniu z 2001 roku [8] w ciągu 8 tygodni podawania 200 mg nandrolonu decanoate 16 mężczyznom zaobserwowano przyrost beztłuszczowej masy ciała o ponad 3.1 kg (w tym 2.03 kg w tułowiu oraz 1.08 kg na nogach). Czyli znów znakomity rezultat średnio 1.5 kg beztłuszczowej masy miesięcznie. Dodatkowo stwierdzono spadek ilości tkanki tłuszczowej na nogach o 1.9%.

Wskazówki i podsumowanie

1. Dawka tygodniowa, mężczyźni– początkujący 200-300 mg / tygodniowo, średniozaawansowani 300-500 mg, zaawansowani > 500 mg tygodniowo. Kobiety: 50-100 mg tygodniowo.
2. Długie estry nandrolonu idealne nadają się do 6-12 miesięcznych cykli (razem z długimi estrami testosteronu),
3. Ze względu na silną supresję endogennego testosteronu i bardzo mocne blokowanie osi HPTA – w trakcie cyklu na nandrolonie należy podawać co najmniej 250 mg testosteronu (np. enanthate) tygodniowo,
4. Najlepsze ze względów farmakokinetycznych miejsce iniekcji to pośladki (najwyższa biodostępność),
5. Najlepsze właściwości posiadają produkty o większym stężeniu substancji aktywnej,
6. Przy stosowaniu „deki” możliwe są typowe skutki uboczne – w tym ginekomastia progesteronowa, retencja wody, zwiększony przyrost tkanki tłuszczowej (większe dawki nandrolonu).
7. Przy braku odpowiedniej ilości testosteronu typowy objaw to „deca dick” niemożność uzyskania pełnej erekcji (supresja do 70% endogennego testosteronu, przy dawce 300 mg tygodniowo! Nawet znikoma dawka 100 mg bardzo silnie i długo „blokuje”) [4]
8. Po cyklu należy uwzględnić BARDZO długi okres cyrkulacji substancji aktywnej – długie estry (co najmniej 30 dni); jest uzależniony od dawki, najlepiej zejść z nandrolonu na 20-30 dni – a pozostawić testosteron początkowo enanthate, następnie propionate (tapering),
9. Po cyklu konieczne jest bardzo dokładnie przeprowadzone PCT, z uwzględnieniem silnego zablokowania osi HPTA.