Z jednej strony środki masowego przekazu wiele mówią na temat zaburzeń odżywiania jako olbrzymiego problemu dotykającego nie tylko nastoletnie dziewczęta, lecz także dzieci i osoby dorosłe, z drugiej zaś powstaje coraz więcej artykułów, programów, porad propagujących głodzenie organizmu, a sylwetkę „wieszak” przedstawia się jako wybitnie atrakcyjną. Też dostrzegacie tu pewien dysonans…?
Po czym rozpoznać osobę z zaburzeniami odżywiania? Przede wszystkim po tym, że ma obsesję na punkcie jedzenia, kalorii, wartości odżywczych, wagi i sylwetki. Świadome kontrolowane jedzenia zmienia się w chorobę.
Zaburzenia odżywiania to choroby psychiczne. Najbardziej popularnymi są anoreksja (jadłowstręty psychiczny) oraz bulimia (żarłoczność psychiczna).
Jako cechę wspólną obydwu chorób uważa się powiązanie odżywiania z problemami fizycznymi, psychologicznymi oraz społecznymi. Czyli zarówno jadłowstręt, jak i obżarstwo stanowią reakcję na różnego rodzaju problemy dotykające daną osobę.
Anoreksja
Termin anoreksja oznacza brak apetytu/łaknienia. Chorują na nią głównie dziewczęta i młode kobiety. Ich myśli stale kręcą się wokół jedzenia i wagi ciała. Obawiają się nadwagi, jako podstawowy cel w życiu stawiają sobie kontrolowanie własnego ciała i jak największą utratę wagi, aby stawało się chude, coraz chudsze. Stale trzymają restrykcyjną, głodówkową dietę i ćwiczą dużo, by spalić „zbędne” kalorie. Nawet w momencie, gdy są już skrajnie wychudzone, a osoby postronne widzą tylko skórę i kości, to nadal czują się zbyt grube.
Niezmiernie łatwo jest przeoczyć początki tej choroby, gdyż u wielu osób rozpoczyna się ona od chęci schudnięcia. Z biegiem czasu następuje coraz większa kontrola diety, coraz więcej restrykcji żywieniowych, omijanie lub wyrzucanie posiłków, pojawiają się środki przeczyszczające i odwadniające, ogromne ilości ćwiczeń.
Są dyscypliny sportowe, w których szczególną uwagę przywiązuje się do wyglądu i przesadzonej szczupłości zawodników. Dlatego też m.in. tancerki, gimnastyczki tak często dotknięte są tym schorzeniem.
Objawy typowe dla anoreksji:
postrzeganie się jako osoby grubej (choć indeks BMI pokazuje niedowagę), zmniejszanie masy ciała, unikanie pożywienia (zwłaszcza tego uważane za tuczące) oraz wspomaganie się środkami farmakologicznymi, wymiotami i wyniszczającym wysiłkiem, zanik miesiączkowania, zmniejszone libido, problemy z erekcją, problemy z tarczycą.
Bulimia
Osoby dotknięte bulimią borykają się z problemem nawracającego obżarstwa, przeplatanego okresami dbania o wygląd i wagę. W ciągu krótkiego czasu, w ukryciu przed innymi, czasu są w stanie pochłonąć kilka-kilkanaście tysięcy kalorii. W momencie, gdy dopadają je wyrzuty sumienia spowodowane lękiem przed otyłością, chcą „pozbyć się” skonsumowanych kalorii i wymiotują lub też biorą mocne środki przeczyszczające i odwadniające.
Po epizodzie obżarstwa bulimicy czują się zawstydzeni, upokorzeni brakiem samokontroli, mają niskie poczucie własnej wartości.
Ze względu na spożywanie środków farmakologicznych często występują problemy z miesiączką czy też zaburzenia mięśnia sercowego.
Typowe objawy, które mogą świadczyć o bulimii:
znaczna obawa przed otyłością, naprzemiennie występujące okresy obżarstwa i głodzenia się (co najmniej dwa razy w ciągu 3 miesięcy), nieustanne zainteresowanie jedzeniem, niechęć do zwiększenia masy ciała (prowokowanie wymiotów lub/i stosowanie środków przeczyszczających i diuretyków, głodówki).
Choć bulimicy są mistrzami w skrywaniu swojego problemu, to popękane naczynka w białkach oczu, wizyty w toalecie po każdym posiłku, nagłe znikanie zawartości lodówki czy też duże ilości np. środków przeczyszczających w domu, powinny skłonić do myślenia.
Obżarstwo (hyperphagia, polyphagia)
Obżarstwo jest schorzeniem niezmiernie podobnym do bulimii, jednak w przeciwieństwie do niej osoby chore nie dążą do pozbycia się zjedzonego pożywienia/kalorii. Ta dolegliwość dotyka najczęściej mężczyzn.
U osób dotkniętych zaburzeniami odżywiania jedzenie nie wynika z chęci zaspokojenia głodu, lecz jest próbą poradzenia sobie z problemami emocjonalnymi, poczuciem odrzucenia, samotności, kompleksami, lękiem, złością i poczuciem niespełnienia oczekiwań innych własnych.
Zaburzenia odżywiania są chorobami niezmiernie trudnymi, gdyż choć przekładają się na stan fizyczny organizmu, to przede wszystkim dotyczą psychiki człowieka. Nigdy nie powinno się ignorować symptomów tych dolegliwości, a w przypadku ich dostrzeżenia jak najszybciej reagujmy, gdyż w grę wchodzi nie tylko zdrowie, lecz także życie drugiej osoby. Regularne długotrwałe katowanie własnego ciała, wyniszczanie go dietami, środkami farmakologicznymi i wariackimi dawkami ruchu, spadki wagi ciała (anoreksja) i pojawiające się stany depresyjne stanowią ogromne zagrożenia.
Wizyta u dobrego specjalisty (psycholog, psychiatra) zajmującego się tego typu problemami jest koniecznością.
Treści prezentowane na naszej stronie mają charakter edukacyjny i informacyjny. Dokładamy wszelkich starań, aby były one merytorycznie poprawne. Pamiętaj jednak, że nie zastąpią one indywidualnej konsultacji ze specjalistą, która jest dostosowana do Twojej konkretnej sytuacji.
