Intermittent fasting, czyli okresowe powstrzymywanie się od jedzenia nadal zyskuje coraz większą popularność zarówno w kontekście naukowym, jak i praktycznym. Badany jest między innymi wpływ jedzenia tylko przez około 6 godzin w ciągu na parametry związane ze stanami zapalnymi, ryzykiem wystąpienia chorób serca, czy cukrzycy typu 2. Ponadto uważa się, że jest to schemat nieco mniej czasochłonny, niż tradycyjne schematy godzinowe żywienia.
„Przyjemne” strony IF
Niewątpliwie jedną z największych zalet ograniczania liczby godzin przyjmowania pokarmów w ciągu dnia jest pewnego rodzaju nauka panowania nad apetytem i uczuciem głodu. Przyzwyczajenie do spożywania posiłków w klasycznym modelu – jedząc od rana do wieczora – potrafi zdecydowanie pogorszyć reakcję organizmu (rozdrażnienie, osłabienie, niekiedy nawet hipoglikemia) na sytuację, w której nie ma możliwości zjeść posiłku. IF w tym kontekście może pomóc zaadaptować się organizmowi i wszystkim jego systemom regulacyjnym do okresowego braku dostępności pokarmu.
Kolejną pozytywną stroną IF (głównie dla osób redukujących lub utrzymujących masę ciała) jest ułatwienie wprowadzenia deficytu lub tzw. „zera” energetycznego, czyli podaży kalorii na poziomie zapotrzebowania. W tym schemacie żywienia w ciągu zazwyczaj około 6-8 godzin spożywa się 2 – 3 posiłki, które powinny mieć wysoką gęstość odżywczą i nieco łatwiej dzięki temu „zmieścić się” w zaplanowanej kaloryczności diety. Aspekt ten wydaje się być również atrakcyjny dla „smakoszy”, ponieważ najsmaczniejsze dania często należą też do najbardziej kalorycznych. Jedząc 2 zamiast 4 posiłków zdecydowanie można sobie pozwolić na nieco więcej fantazji w kuchni.
Z pewnością zaletą IF jest również oszczędność czasu. Konsumując mniej posiłków dziennie mniej czasu spędza się również na gotowaniu, czy sprzątaniu. Osoby, dla których doba jest „zbyt krótka” cenią w IF elastyczność i możliwość dostosowania diety do siebie, a nie na odwrót.
„Nieprzyjemne” strony IF
Jedną z najbardziej uprzykrzających życie stron IF jest proces przyzwyczajania się i adaptacji. W niektórych przypadkach jedzenie przez cały dzień jest na tyle wyuczone, że przejście na mniejszą liczbę posiłków wydaje się danej osobie niemożliwe. Ma to związek między innymi z wydzielaniem hormonów i neuroprzekaźników (odpowiedzialnych za łaknienie i trawienie), które pulsacyjnie o określonych porach dnia „dają o sobie znać”. Umiejętne podejście oczywiście jest w stanie te przyzwyczajenia zmienić, jednak wymaga ono samodyscypliny oraz idealnej kompozycji spożywanych posiłków (ważny jest np. stosunek podaży źródeł węglowodanów o wysokim i niskim IG, czy stosunek podaży krótko-, średnio- i długołańcuchowych kwasów tłuszczowych).
Dla niektórych osób męczarnią może być również to, że odżywianie się w schemacie IF wymaga konsekwencji. Ograniczenie ilości spożywanych posiłków może przynieść więcej szkód, niż korzyści, jeśli do tematu podchodzi się w sposób niedbały. Należy starać się, aby posiłki były spożywane o zbliżonych porach dnia oraz aby miały zbliżone parametry odżywcze (zawartość składników odżywczych, błonnika, wody, witamin i składników mineralnych) i objętość.
IF w życiu codziennym
IF, o ile zostanie wprowadzony w mądry sposób, może przynieść wymierne efekty. Należy jednak pamiętać, że nie jest to „cudowny” i najlepszy dla wszystkich osób schemat – jest to jedynie odejście od polityki przekarmiania ludności (głównie amerykańskiej i zachodnioeuropejskiej). Coraz więcej mówi się o tym schemacie żywienia zwłaszcza w kontekście epidemii otyłości i zdrowia.
Treści prezentowane na naszej stronie mają charakter edukacyjny i informacyjny. Dokładamy wszelkich starań, aby były one merytorycznie poprawne. Pamiętaj jednak, że nie zastąpią one indywidualnej konsultacji ze specjalistą, która jest dostosowana do Twojej konkretnej sytuacji.
