Bulimia – poznaj objawy, przyczyny, skutki oraz możliwe leczenie

Anoreksja kontra bulimia

W przeciwieństwie do anoreksji, gdzie najczęściej widać znaczną niedowagę, czasami bardzo ciężko ją wykryć, ponieważ wiele osób zachowuje prawidłową masę ciała, może mieć nawet nadwagę. Statystyki sugerują, że bulimia nervosa dotyka 1% kobiet i 0,1% mężczyzn w różnym wieku. Najczęściej rozwija się ona w okresie dojrzewania, ale tak naprawdę to nie ma tutaj żadnych granic wiekowych.

Jakie są objawy bulimii?

Spoglądając na osobę z bulimią, zwykle nie zobaczymy wychudzonej sylwetki i zapadniętych oczu. Jak już wspomniałam, zazwyczaj takie osoby mają prawidłową masę ciała, co utrudnia zdiagnozowanie choroby.

Osoba chora spożywa duże ilości jedzenia w krótkim czasie — w ciągu godziny, dwóch... Zazwyczaj robi to po kryjomu albo w taki sposób, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Mieszkając z osobą chorą, można jedynie zauważyć znikające zapasy albo dużo pustych opakowań po żywności (o ile osoba z bulimią nie kupuje jedzenia potajemnie i później nie ukrywa śladów po nim). Po takiej sesji jedzenia osoby chore najczęściej zamykają się w toalecie, żeby sprowokować wymioty. Robią to zazwyczaj, kiedy są same w domu albo włączają wodę w kranie lub muzykę, żeby nie było nic słychać. Niektórzy chorzy opanowują tego typu "techniki" do perfekcji i robią to bardzo cicho.

Innym sposobem na rekompensatę obżarstwa jest stosowanie środków przeczyszczających często w dawkach znacznie przekraczających zalecenia, wykonywanie morderczych treningów, a także stosowanie okresowych głodówek (po których znowu występuje napad obżarstwa).

Konsekwencje zdrowotne bulimii

Osoba z bulimią może mieć niedobory żywieniowe, szczególnie jeśli wymiotuje lub się przeczyszcza. Skutkiem tego są łamliwe paznokcie, sucha skóra i włosy, osłabienie, zmęczenie, nieregularne miesiączki i wiele innych.
Jakie są inne konsekwencje zdrowotne bulimii?

Oto niektóre z nich:

• problemy z zębami spowodowane wpływem kwasu żołądkowego do jamy ustnej,
• obrzęk węzłów chłonnych,
• zaparcia i inne problemy jelitowe,
• problemy z nerkami,
• skurcze mięśni,
• łamliwe kości,
• uporczywy ból gardła,
• problemy sercowe,
• poważne odwodnienie.

Jak widać, lista jest bardzo długa. Większość z tych dolegliwości narasta stopniowo i przez długi czas.

Skąd się bierze bulimia?

Bulimia często jest związana z lękami i depresją. To nie jest po prostu słaba wola czy zamiłowanie do czekoladek. Jedząc, osoba chora rekompensuje jakieś swoje życiowe braki, niepowodzenia i emocje. Jest to dla niej sposób na rozładowanie emocji. To pomaga, ale na chwilę, a właściwie tylko podczas jedzenia. Im bliżej końca, tym więcej wyrzutów sumienia i "samobiczowania". Inne stany psychiczne, które mogą wiązać się z bulimią, to zaburzenia osobowości, zespół stresu pourazowego, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Wszystkie te stany mogą zarówno wynikać z bulimii, jak i przyczynić się do niej. Trzeba też dodać, że bulimia może wynikać z kombinacji różnych czynników genetycznych, biologicznych, społecznych i behawioralnych.

Czy bulimię da się wyleczyć?

Tak! Trzeba jednak chcieć. Leczenie może obejmować:

• terapię behawioralno-poznawczą, która pomaga zidentyfikować i zmienić wzorce myślenia,
• terapię interpersonalną, która umieszcza bulimię w kontekście społecznym i interpersonalnym,
• leki przeciwdepresyjne,
• hospitalizację, jeśli powikłania zdrowotne są poważne albo istnieje ryzyko samookaleczania się i samobójstwa.

Dzięki leczeniu wiele osób wraca do zdrowia. Jest to jednak proces długotrwały — może potrwać miesiące, a nawet lata, szczególnie że zdarzają się nawroty. Im szybciej dana osoba przyzna się sama przed sobą, że ma problem, tym bardziej prawdopodobne jest, że wyzdrowieje i uniknie poważnych komplikacji zdrowotnych. Bardzo ważne jest też wsparcie ze strony rodziny.