Oxandrolone – legenda

Pierwszy raz opisany w roku 1962, wyprodukowany w 1964 roku przez firmę Searle & Co. (obecnie Pfizer). Występuje pod nazwami Lonavar (Argentyna, Australia), Lipidex (Brazylia), Antitriol (Hiszpania), Anatrophill (Francja) oraz Protivar. Anavar został wycofany z rynku w USA w 1989 roku, powrócił dopiero w1995 roku pod nazwą Oxandrin, wyprodukowany przez firmę Bio-Technology General Corp. (BTG).

Występuje w tabletkach 2,5 mg, 5 mg oraz 10 mg. Dzienne dawki lecznicze wynoszą od 2,5 do 20 mg dla dorosłych oraz mniej niż 0.1 mg / kg masy ciała w przypadku dzieci, nastolatków (dla ważącego 20 kg dziecka dawka wynosi mniej niż 2 mg dziennie). W przypadku anavaru zwraca uwagę możliwość wielomiesięcznego podawania środka. W badaniu amerykańskich naukowców opublikowanym w kwietniu 2012 roku opisywano roczną kurację oxandrolonem u dzieci i nastolatków (wiek pacjentów: od kilku miesięcy życia do 18 lat), grupa placebo liczyła 152 osoby, oxandrolone 70 osób. Podawano 0,1 mg anavaru na kilogram masy ciała, dwa razy dziennie (dla osoby ważącej 70 kg dawka wynosiła 7 mg, dwa razy dziennie – czyli 14 mg anavaru codziennie). Monitorowano spoczynkowy wydatek energetyczny (REE), wzrost, masę ciała, siłę mięśni, zawartość składników mineralnych kości (BMC), pracę serca (także parametr RPP – czyli tętno x skurczowe ciśnienie krwi), wpływ na dojrzewanie seksualne oraz markery stanu zapalnego, hormony i enzymy wątrobowe. Po wypisywaniu ze szpitala dla części pacjentów wdrożono 12 tygodniowy program ćwiczeń. Oxandrolone wyraźnie zmniejszył spoczynkowy wydatek energetyczny (resting energy expenditure) oraz ciśnienie krwi/tętno (RPP), zwiększył poziom IGF-1 (przez pierwszy rok po poparzeniu) , a wraz z ćwiczeniami wpłynął na przyrost mięśni i siłę. Dodatkowo zaobserwowano zwiększenie wzrostu ciała i zawartości składników mineralnych kości w porównaniu do grupy kontrolnej. Nie stwierdzono skutków ubocznych w trakcie rocznej kuracji [J Am Coll Surg. 2012 Apr]

Czy to znaczy, że można bezkarnie stosować oxandrolone przez długi czas?

Dawki dopingowe dla mężczyzn wynoszą od 40 do 100 mg dziennie, dla pań 10-25 mg dziennie. Jak widać, dawka stosowana w dopingu jest z reguły wielokrotnie wyższa niż lecznicza. To zwiększa potencjalne skutki uboczne i raczej należy zapomnieć o możliwości „rocznego cyklu” na podobnym środku, przy zawyżonych dawkach leku. Anavar jest mniej szkodliwy dla wątroby niż metanabol czy winstrol, ale nie pozostaje obojętny. Podwyższenie wskaźników ALAT/ASPAT stwierdzono już po 7 dniach stosowania oxandrolone’u (u osób z poparzeniami), przy znikomym dawkowaniu rzędu 0,1 mg / kilogram masy ciała (dla osoby ważącej 50 kg dawka 5 mg na 12 godzin). Największy wzrost poziomu ALAT/ASPAT obserwowano od 17 dnia kuracji. Jednakże, trzeba zaznaczyć że niewielka dawka anavaru spowodowała również niezbyt duże przekroczenie normy. W tym samym badaniu stwierdzono, że oxandrolone nie konwertuje do estrogenów (jako pochodna DHT). Poziom estrogenów nie różnił się, za to anavar wpłynął na poziom testosteronu, nastąpiło przesunięcie wykresu poza granice fizjologiczne. Jednak autorzy nie stwierdzili zablokowania wydzielania wewnętrznego testosteronu. Przypomnę, że badanie było prowadzone na dzieciach, a dawki leku były znikome. Nie można odnosić wyników dla osoby dorosłej, biorącej kilkunastokrotnie więcej oxandrolonu. [Ann Surg. 2007]

Oxandrolone a stawy

Brak konwersji do estrogenów (pochodna dihydrotestosteronu) sprawia, że oxandrolone „wysusza” stawy – co może przyczynić się do kontuzji (estrogeny chronią stawy, układ krążenia itd.). Jeśli łączysz dwa, podobne środki w rodzaju winstrolu i oxandrolonu (oba nie konwertujące do estrogenów) – prosisz się wręcz o kontuzję stawów. Dodatkowo zarówno winstrol jak i oxandrolone przyczyniają się do wzrostu siły – co kusi ćwiczącego do dorzucania obciążeń. Trenbolone razem z oxandrolonem to także bardzo ryzykowne połączenie. Podobnie warte zastanowienia jest nadużywanie testosteronu (do dawki 200-300 mg tygodniowo testosteron przyczynia się do ochrony stawów, w większych dawkach może szkodzić). Należy też wspomnieć o toksyczności dla wątroby i nasilonych jej uszkodzeniach przy stosowaniu równocześnie kilku z ww. środków.

Czy oxandrolone to dobry środek do budowy masy mięśniowej?

Pomijając fakt, że podobne wspomaganie jest moralnie wątpliwe i podobne leki są zakazane w każdych zawodach sportowych (środek z listy antydopingowej) – należy zastanowić się nad sensem stosowania anavaru do budowy masy mięśniowej. Niestety, nie jest to właściwy wybór, z kilku powodów. Uzyskane przyrosty są zbyt małe względem kosztów, a oxandrolone to bardzo drogi preparat. Większość towaru na czarnym rynku to podróbki, tak więc często zamiast oxandrolone’u w środku znajdziemy np. kilka razy tańszy metanabol. Wbrew obiegowym opiniom oxandrolone może hamować produkcję naturalnego testosteronu (większe dawki – w badaniach stwierdzono podbicie poziomu testosteronu w zakres ponad-fizjologiczny, nawet przy znikomych dawkach rzędu kilku mg dziennie). Dodatkowo, jeśli anavar jest stosowany w zestawieniu z innymi preparatami – nasilają się skutki uboczne i konieczne będzie przeprowadzenie PCT (terapii po cyklu). Należy zapytać o sens stosowania anavaru w trakcie cykli nastawionych na przyrosty masy mięśniowej? Jeśli dorzucasz oxandrolone np. do testosteronu, metanabolu i nandrolonu – jest to marnotrawstwo pieniędzy. Nawet nie zauważysz działania tak delikatnego środka. Chcesz budować masę – lepszym wyborem byłby testosteron (jako baza), nandrolone lub też metanabol. Z efektywnością wymienionych środków łączy się równie duża liczba skutków ubocznych, co może skończyć się wieloletnią terapią u endokrynologa. A im większe dawki – tym możliwie większe potencjalne uszkodzenia organizmu.

W medycynie stosuje się anavar także w leczeniu Zespołu Turnera (jeden z objawów tej choroby to niski wzrost), terapii AIDS, zaburzeń wzrostu i dojrzewania u chłopców. W jednym z badań stosowano hormon wzrostu połączony z oxandrolonem lub placebo, w kolejnym etapie badania sam oxandrolone. 133 dziewczęta zostały poddane terapii hormonem wzrostu połączonym z placebo lub oxandrolone (0,03 mg / kg m.c. czyli dla dziewczyny ważącej 50 kg dawka to 1,5 mg anavaru) lub tym samym środkiem w dawce 0,06 mg / kg m.c. od 8 roku życia. Dodatkowo podawano estrogeny od 12 roku życia. W kolejnym badaniu 68 kobietom podawano placebo (23 panie), oxandrolone w dawce 0,03 mg / kg m.c. (27 pań) lub oxandrolone w dawce 0,06 mg / kg m.c. (18 pań). Średni wiek 24 lata, średni czas kiedy zaprzestano podawać hormon wzrostu 8,7 roku, średni czas stosowania oxandrolone’u lub placebo 4,9 roku. Zmierzono wzrost, proporcje ciała, rozmiar piersi, wirylizujący wpływ anavaru oraz skład ciała. Wyniki? Dla grupy 0,03 mg oxandrolone’u wzrost wyniósł 10.2±4.9cm, dla grupy 0,06 mg oxandrolone’u 9.7±4.4cm dla placebo 8.0±4.6cm. Nie stwierdzono różnic w rozmiarze piersi czy w składzie ciała pomiędzy grupami. Stwierdzono obniżenie głosu u pań stosujących oxandrolone. Badacze stwierdzili, że długotrwała terapia anavarem jest skuteczna i bezpieczna w Zespole Turnera. [Eur J Endocrinol. 2012]

Panie również chętnie sięgają po oxandrolone, jednak należy mieć na uwadze szereg skutków ubocznych. Obniżenie głosu w badaniach naukowych nastąpiło już po znikomych dawkach, wielokrotnie mniejszych od dopingowych. Na koniec ostrzeżenie przed prohormonami – wielu producentów podobnych środków reklamuje je jako „zbliżone” czy „pochodne” anavaru. W większości wypadków substancja z jaką mamy do czynienia w prohormonach nie ma zbyt wiele wspólnego z oxandrolonem. Dodatkowo modyfikacja sprawdzonych, obecnych na rynku kilkadziesiąt lat substancji sprawia, że ich działanie na człowieka jest nieprzewidywalne.