Savoir vivre w klubie fitness

Ubiór

Chociaż wiadomo wszem i wobec, iż to „nie szata zdobi człowieka”, to kwestia przyodziania odpowiedniego, wygodnego, sportowego stroju przed wejściem na salę treningową jest kwestią elementarną. Przy czym nacisk chciałbym postawić na frazę przed wejściem na salę. Innymi słowy, należy zabrać odzież zmienną, zwłaszcza obuwie. Niedopuszczalne jest rozpoczynanie treningu w butach, w których chodzi się na co dzień do szkoły, pracy czy choćby po bułki do sklepu, nawet jeśli zaprojektował je sam Giiuseppe Zanotti. Wystarczą nawet tenisówki, byle były to buty używane przez nas tylko w jednym celu i ubierane w szatni zaraz przed wejściem na salę. W nie najlepszym tonie jest też przychodzenie w dżinsach, swetrach, koszulach z kołnierzykiem, choć za tego typu ekstrawagancje nikt głowy nam nie urwie, po prostu będziemy wyglądali i czuli się niekomfortowo. Na siłownię też warto zabrać ze sobą… ręcznik.

Syndrom chochlika

Pamiętam, że kiedy w czasach studiów trenowałem w jednym z poznańskich klubów, pojawiał się tam chłopak, który bezpardonowo potrafił zabrać komuś hantle i iść na drugi koniec sali albo dosłownie wbić Ci się na ławkę podczas gdy Ty dokładasz obciążeń na sztangę. Był to dość kulturalny klub, i minęło trochę czasu zanim ktoś w końcu skutecznie uświadomił owego jegomościa, że powinien sobie kupić atlas i ćwiczyć w domu. Piszę o tym, dlatego że prawdopodobnie chłopak ten sądził, że jak ktoś odkłada na chwilę sztangę to już jej nie będzie używał, więc można ją zabrać, najlepiej czym prędzej, by nie zrobili tego inni… Osoby przychodzące pierwszy raz na siłownie niekiedy nie zdają sobie sprawy z tego, że na moment odłożony sprzęt może być komuś jeszcze potrzebny i że najlepszą opcję jest po prostu zapytać się kiedy ławka, wyciąg czy hantle będą wolne bądź też – czy można się podłączyć…

Trening w stylu „godzilla”

Doskonale rozumiem, że przesunięcie sztangi z punktu A do punktu B wiąże się niekiedy z nadludzkim wysiłkiem, nie jest to jednak powód by głośno używać w tym celu pierwotnych technik akustycznych. Oczywiście każdemu się nieraz może wymsknąć jakiś nieartykułowany dźwięk przy najcięższej serii, ale głośne pokrzykiwanie przy każdym powtórzeniu jest po prostu dla innych uciążliwe. Siłownia to nie rykowisko. Podobnie rzucanie obciążeniem także nie jest w dobrym tonie. Hantle, sztangę, odważniki odkładać należy w taki sposób by klubem nie wstrząsały fale sejsmiczne. Wiadomo, że wykonując martwe ciągi, zarzuty siłowe i inne złożone ćwiczenia z dużym obciążeniem raczej trudno jest w sposób bezgłośny odłożyć sztangę na podest czy podłogę. Ale kiedy to możliwe (przy innych ćwiczeniach, a także odkładając sztangę i hantle na miejsce czy ściągając obciążenie z gryfu) warto zachować minimum kurtuazji i robić to w sposób nieuciążliwy dla innych.

Klub dyskusyjny

Siłownia to nie jest świetlica. Na siłownie przychodzi się po to by trenować, a nie prowadzić zawoalowane konwersacje. Zarówno zagadywanie innych bywalców (zwłaszcza kiedy wykonują serię jakiegoś ćwiczenia), jak i też zajmowanie ławek i maszyn po to by sobie posiedzieć i podyskutować nie jest specjalnie mile widziane. Jeśli długo przetrzymujesz sztangę, hantle, bramę, czy inny przyrząd, a zamiast ćwiczyć - gadasz, to licz się z tym, że ktoś prędzej czy później udzieli Ci reprymendy. Poza tym oczywistym jest, że jeśli pomiędzy seriami danego ćwiczenia jesteś w stanie prowadzić swobodną dyskusję bez zadyszki to po prostu nie trenujesz wystarczająco intensywnie. Pogadać można sobie przed klubem, w szatni, po wyjściu z siłowni, ale podczas treningu należy po prostu ćwiczyć. Tyczy się to również prowadzenia rozmów przez telefon komórkowy.

Syndrom moderatora

Kiedyś trenowałem w klubie, do którego przychodził mężczyzna mocno przekonany o swojej nieomylności w kwestii poprawności techniki ćwiczeń, łączenia ich z innymi, tempa powtórzeń oraz przerw między seriami. Ponieważ początkowo wszyscy traktowali go życzliwie, to stawał się w swoich poradach coraz śmielszy, aż pewnego dnia się po prostu naciął na jegomościa, który udzielił mu soczystej reprymendy, wytykając przy okazji braki w umięśnieniu i prostując niektóre teorie. Presja była tym silniejsza, że do dyskusji włączyło się jeszcze kilka innych osób wyraźnie uświadamiając owego „moderatora”, że jego porady nie są mile widziane. I nie chodziło już tutaj o to, że owy jegomość dysponował sensowną wiedzą czy nie. On po prostu przeszkadzał. Może gdyby dysponował formą stanowiącą dowód jego umiejętności, co poniektórym łatwiej byłoby przyjąć jego rady, był typem teoretyka, który za mocno przejął się rolą w jaką się w cielił… Proponuję wiec nie popełniać podobnego błędu i nie pouczać, zwłaszcza stałych bywalców, większych i lepiej zbudowanych od ciebie.

Posprzątaj po sobie

Hantle, gryfy, obciążenia, ławki – wszystko na siłowni ma swoje miejsce. Jeśli skończysz wykonywać dane ćwiczenie, zanim rozpoczniesz kolejne upewnij się, że zostawiasz po sobie porządek. Niedopuszczalne jest zostawienie obciążeń na sztandze czy już zwłaszcza wypoconych toksyn na ławce… Obciążenie należy demontować, a ławkę przetrzeć ręcznikiem. Podobnie po zakończeniu całej sesji treningowej sprawdź jeszcze raz, czy nie zostawiasz po sobie bałaganu, zwłaszcza kubków i butelek po wodzie czy innych popijanych napojach w trakcie treningu. Nawet jeśli nie wszyscy na siłowni są na tyle rozgarnięci by po sobie posprzątać i zostawiają po prostu syf, to nie bierz z nich przykładu.

Podsumowanie

Jak widać klub fitness rządzi się pewnymi prawami, które należy po prostu przestrzegać, by nie uprzykrzać życia innym oraz – by nie narazić się na reprymendę. Oczywiście trochę inne zasady panują w sieciowym klubie, a trochę inne w osiedlowej pakerni, jednakże nawet przy bardzo liberalnym podejściu osób zarządzających i innych bywalców siłowni, zastosowanie się do przedstawionych tutaj zaleceń z pewnością będzie w dobrym tonie. Warto też rozejrzeć się za wewnętrznym regulaminem danego klubu, który zazwyczaj umieszczony jest w widocznym miejscu.