To, co wszyscy nazywamy witaminą D, tak na dobrą sprawę w ogóle nie jest witaminą. Być może nieco zdziwię część Czytelników, ale witamina D jest hormonem steroidowym, który ma budowę zbliżoną do testosteronu.
D3 czy D2?
Witamina D to nie jest też jedna witamina, gdyż naukowcy wyodrębnili dwa dominujące rodzaje: witamina D3, którą znajdziemy w pokarmach pochodzących ze zwierząt, najwięcej jest w rybach. jajkach oraz witaminę D2, jak łatwo się domyślić pochodzącą z roślin, tutaj ciekawostka - jej głównym źródłem są grzyby. Jak ważne jest źródło pochodzenia witaminy D, niech świadczy fakt, że ta uzyskiwana ze zwierząt, czyli witamina D3 jest znacznie bardziej aktywna w naszym organizmie. Jeśli stosujemy suplementację witaminą D, powinna to być zatem witamina D3.
Nasze słońce to zbyt mało
Co ważne w kontekście suplementacji witaminą D, jest ona rozpuszczalna w tłuszczach, dlatego przyjmując ją, warto dodać ją do posiłku zawierającego, choć umiarkowane ilości tłuszczu. Nie jest również tajemnicą, że nasz organizm potrafi sam wyprodukować witaminę D pod wpływem promieni słonecznych.
Jednak, aby stał się on efektywną maszyną do wytwarzania tej witaminy, należy wystawiać nieosłoniętą skórę na odpowiednią ilość promieniowania słonecznego. Jak łatwo się domyślić, żyjąc w Polsce trudno dostarczać przez cały rok wystarczającą ilość witaminy D. Co więcej, na dobrą sprawę tylko osoby żyjące w okolicach równika, często przebywające na zewnątrz, mogą powiedzieć, że dostarczają wystarczającą ilość promieni słonecznych, aby tak się stało. Reszta z nas musi zatem bazować na tym, co zjadamy oraz na ewentualnej suplementacji.
Minimalne zalecenia i powszechne niedobory
Choć oficjalne zalecenia podają minimum spożycia na poziomie 600-800 IU (15-20 mcg), to jednak musimy pamiętać, że to, co wystarcza do życia, niekoniecznie oznacza ilość potrzebną do optymalnego działania organizmu. Tak dzieje się właśnie z witaminą D. Jej niedobór stwierdza się, gdy poziom we krwi spada poniżej 30 ng / ml. Jednak jak pokazują badania np. na sportowcach do tego, aby mogli osiągnąć najlepsze rezultaty potrzeba poziomu, aż 50 ng / ml!
Statystyki sprawdzające populacyjne poziomy witaminy D są zatrważające. Szacuje się, jej niedobór można znaleźć u 75-80% osób z białą karnacją.
Czy otyłe osoby starsze powinny spożywać więcej witaminy D?
Na to pytanie postanowił odpowiedzieć naukowiec z Królestwa Bahrajnu. Bazując na wynikach 10. badań, w których wzięto pod lupę (łącznie) 1500 starszych osób otyłych z indeksem masy ciała (BMI) większym niż 25 kg/m2, doszedł do wniosku, że u takich osób powinno się stosować co najmniej dawki rzędu 2000-4000 IU. Wynikać to może ze zwiększonego wychwytu (i rozpadu) witaminy D przez większą ilość tkanki tłuszczowej, zmniejszonej produkcji 25 -hydroksywitaminy D (25(OH)D) w organizmie, ale również przez to, że takie osoby mało poruszają się na zewnątrz.
Jednocześnie postuluje, że gdy spożywa się dawki mniejszej niż 1000 IU, nie mają one istotnego wpływu na ewentualnie występujące niedobory witaminy D.
Treści prezentowane na naszej stronie mają charakter edukacyjny i informacyjny. Dokładamy wszelkich starań, aby były one merytorycznie poprawne. Pamiętaj jednak, że nie zastąpią one indywidualnej konsultacji ze specjalistą, która jest dostosowana do Twojej konkretnej sytuacji.
