Interwały czy aeroby dla maksymalnych efektów? Badanie naukowe

Skład ciała mierzony za pomocą absorpcjometrii promieniowania rentgenowskiego. Wydolność tlenową oceniano po 6 tygodniach treningu u wcześniej nieaktywnych młodych kobiet z nadwagą / otyłością (52 panie, wiek 20,4 ± 1,5 lat; wskaźnik masy ciała 30,3 ± 4,5 kg · m2; 67,3%, rasy białej).

Trening:

• interwały: 3 treningi w tygodniu na rowerze stacjonarnym. Każda sesja polegała na 30 sekundach pracy z maksymalną intensywnością i 4 minutach odpoczynku (aktywna jazda),
• aeroby: 3 treningi w tygodniu, ciągła jazda z  intensywnością 60-70% tętna maksymalnego.

Panie wydatkowały podobną ilość energii na każdym treningu. Uczestniczki zostały losowo przydzielone do SIT lub MICT, uczęszczały na podobną liczbę sesji (15,0 ± 1,5 sesji wobec 15,8 ± 1,9 sesji) i zużyły podobną ilość energii (541,8 ± 104,6 kJ na sesję w porównaniu z 553,5 ± 138,1 kJ na sesję).

Wyniki:

• masa ciała znacząco się nie zmieniła w obu grupach,
• większą redukcję tkanki tłuszczowej całkowitej odnotowano w grupie interwałowej (3,6% ± 5,6%), niż w grupie treningu aerobowego (0,6% ± 3,9%),
• większą redukcję tkanki tłuszczowej w tułowiu odnotowano w grupie interwałowej (6,6 % ± 6,9%), niż w grupie treningu aerobowego (0,7% ± 6,5%),
• wydolność tlenowa wzrosła dwukrotnie bardziej w grupie interwałowej (14,09% ± 10,31%) w porównaniu do grupy treningu aerobowego (7,06% ± 7,81 %).

Wniosek

U kobiet z nadwagą lub otyłością lepsze wyniki przynosi trening interwałowy (nawet prowadzony na rowerku), niż aeroby. Jednak niekoniecznie takie same rezultaty będą obserwowane u lepiej wytrenowanych i odchudzonych sportowców. Najbardziej korzystne wydaje się połączenie obu form pracy.